دوستی می گفت با این همه سوژه ای که مسئولین در طول روز تولید می کنند شما طنزنویسان نباید کار سختی داشته باشید. گفتم اینطور نیست، مشکل اینجاست که آنها خیلی بامزه تر از ما هستند و ما در مقابل ایشان احساس ضعف می کنیم. دوست دیگری که نمی خواست نامش فاش شود گفت نخیر! بامزه تر نیستند! فقط آنها می توانند هرچه می خواهند بگویند ولی دست ما در نوشتن باز نیست.

راست هم می گفت بنده خدا. برای نمونه امروز در خبرها خواندم آقای عزت ضرغامی که برای اجلاس اتحادیه رادیو و تلویزیون آسیا به کره جنوبی سفر کرده گفته که «دوران سانسور و جلوگیری از نشر اطلاعات سر آمده». خب اگر یک موقعی این حرف ها از زبان امثال ما خارج می شد چه اتفاقی می افتاد؟ ابتدا منشاء مان را پیدا می کردند!

یعنی بر همگان معلوم می شد که نژادمان در اصل انگلیسی-امریکایی است و سالهاست با حمایت های جورج سوروس و این تلیجنت سرویس و اون تلیجنت سرویس مشغول هتاکی هستیم و بعدش هم اسممان را می گذاشتند آیدین به اصطلاح سیار یا سیار به اصطلاح سریع! با این اوصاف بهتر است ما اصلا حرفی نزنیم و توجه شما را به سخنرانی جنجالی آقای ضرغامی در اجلاس رادیو و تلویزیون های آسیا و اقیانوسیه گوش جلب کنیم:

دوستان! عزیزان! برادران! خواهران! چقدر بگوییم دوران سانسور و جلوگیری از نشر اطلاعات سر آمده است؟ چرا نمی فهمید؟ عمق فاجعه زیاد است. مثلا در کشور ترینیداد و توباگو پارازیت های متعددی که بر روی شبکه های ماهواره ای انداخته می شود ولی مردم این کشور همچنان برنامه های مورد علاقه ی خودشان را نگاه می کنند و در مقابل تهدیدها ایستاده اند. این ملت مظلوم ترینیداد و توباگو مگر چه گناهی کرده اند که هر روز با هجوم امواج پارازیت روبرو می شوند؟ (اوه اوه حاضران در سالن)

در اینجا ضرغامی کمی مکث می کند و نگاهی به برگه ای که در دست راستش قرار دارد می اندازد و در حالی که بغض گلویش را گرفته ادامه می دهد: بعضی کشورها هم هستند که حالا من نمی خواهم نام ببرم ولی این کشور ها اینترنت ندارند، فیلترنت دارند! همه ی سایت ها فیلتر است، دوست فیلتر، دشمن فیلتر! بازتاب فیلتر! حتی در کشور سومالی شرقی دیده شده که در بعضی مواقع گوگل و جی میل را هم فیلتر می کنند! ای سومالی شرقی! رحم کن به این مردم بدبخت... (صدای هق هق و ضجه ی رئیس اتحادیه بعنوان صدای بک گراند).

ضرغامی در ادامه: بگذارید اطلاعات به صورت آزاد به دست مردم برسد. مردم خودشان خوب را از بد تشخیص می دهند... بگذارید مردم نفس راحت بکشند! ضرغامی به سخنرانی رضایت نمی دهد و شروع می کند به شلوغ کردن و سر دادن شعار علیه سومالی و ترینیداد: زنده باد گردش اطلاعات...

زنده باد فناوری و ارتباطات! حضار هم کم کم همراه شده اند و دارند شعارها را تکرار می کنند. ولی انگار کنترل از دست مسئولین خارج شده و آقای ضرغامی دارد می خواند: رویای من اینه دنیای بی کینه...دنیای بی کینه رویای من اینه!

چند نفر می پرند وسط و رئیس تلویزیون را از برق می کشند و چهار نفر هم ایشان را به بیرون از سالن راهنمایی می کنند و خلاصه به خیر می گذرد! جا دارد به عنوان حسن ختام از همه ی مسئولان عاجزانه تقاضا کنم که از گفتن جملات منطقی خودداری کرده و اینقدر ما را اذیت نکنند! اصلا عادت نداریم حرف های دلمان را از زبان مسئولان بشنویم، حساس شده ایم! به جان یوگی و دوستانش کهیر می زنیم وقتی این چیزها به گوشمان می خورد!